02. Uit bijna niets

Ik hoor de mensen spreken en ik boots

hun woorden na, hoewel ik ze verknip.

Maar als ik, stiekem en doortrapt, desnoods

het innerlijk der taal nu binnenglip?

Vermoedens van besef, doorkruisend schots

en scheef mijn geest, staan stil op onbegrip:

een vleug betekenis verkleint tot stip.

Hoe komt hereniging uit iets kapots?

Maar zin en onzin, beide leg ik vast,

ik hou ze aan het lijntje. Of ik mix

ze tot een eenheid, mengsel uit kontrast.

Ik moet weer leren spreken uit het niks.

Speelt nu het woord straks in zijn poppenkast

misschien als predikant? Als kruis? Als X?

Februari 1987